Je hebt vele soorten mensen. En dat maakt het niet gemakkelijk. We willen bij een groep horen en dan sluipt wij/zij denken er al gauw in. “Ons soort mensen” doet dit wel of niet.
Dit gedicht van Toon Hermans maakt het simpel. Overstijgt alle onderscheid tussen mensen.
Ben jij of wil jij één van dat soort mensen zijn?
Weet je, er moeten mensen zijn
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets dat barst van mooiigheid.
Ze roepen van de daken
dat er liefde is en wonder.
Als al die anderen schreeuwen
‘alles heeft geen zin’
dan blijven zij roepen:
‘neen, de wereld gaat niet onder’
Zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin.
Ze zijn een beetje clown.
Eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met een paraplu
I LOVE YOU in het zand.
Omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en OPSTAAN.
Bij dát soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen
BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten
al naar huis zijn gegaan.
De muziek gaat door
de muziek gaat door
en door….
Toon Hermans; het gedicht Er moeten mensen zijn…
Bij dát soort mensen wil ik horen. En jij?
Laat een reactie achter