Bij wijsheid denk je waarschijnlijk niet als eerste aan je lichaam. En toch ons lijf is wijs. Eigenlijk kunnen we het weten als we alleen al kijken naar het aantal spreekwoorden en gezegden hierover.

In onderstaand verhaaltje gaat het over de wijsheid van je lichaam. Hoe je lijf praat tegen je. Niet  in woorden maar in klachten en kwalen.

Als je last van iets hebt, vraag je dan eens af wat het je te zeggen heeft. Welke symbolische betekenis heeft het? Waarom juist nu deze pijn?

Naast liefde voor jezelf en een ander is ook inzicht een medicijn voor vele kwalen.

Het verhaaltje is van een onbekende bron en vertaald door Marijke Timmermans.

De oude healer zei tegen de ziel:

Het is niet je rug die pijn doet,
maar de last die je draagt.

Het zijn niet je ogen die pijn doen,
maar het onrecht dat je ziet.

Het is niet je hoofd dat pijn doet,
maar je gedachten.

Het is niet je keel,
maar dat wat je niet durft vertellen.

Het is niet je buik,
maar je ziel die niet kan verteren wat er rondom jou gebeurt.

Het is niet je lever die pijn doet,
maar de boosheid vanbinnen.

Het is niet je hart dat pijn doet,
maar de liefde.

En het is liefde zelf,
die al deze pijn kan genezen,
het meest krachtige medicijn.

NB Dit is er één uit een reeks verhaaltjes en gedichten die ik  tijdens deze zomermaanden deel. Ter inspiratie in deze tijd van verwarring en verandering.

Verwacht niets van jezelf… Als iets tot ontspanning kan leiden, is het wel verwachtingen los laten. Zeker als het gaat om verwachtingen tegen beter weten in. Waarbij de teleurstelling al ingebakken is.

Dit gedicht ‘Verwacht niets van jezelf’ van Olette Luitwieler als inspiratie voor meer ontspanning en vertrouwen in deze tijd van verwarring en verandering.

Verwacht niets van jezelf.
Verwacht niets van de ander.
Verwacht nergens en nooit
van iets en iemand iets.
Zelfs niet van de Liefde.

Wacht ook niet op haar komst.
Ze is niet in de toekomst.
Ze ligt niet in het verleden.
Ze schittert in het heden.
Ze maakt de cirkel rond.

Ze laat zich nimmer vangen.
Ze valt echt niet te sturen.
Ze laat niet met zich sollen.
Ze hoeft niets te verduren.
Ze is, en is, en is.

Ze weet, en is in het volste vertrouwen
dat niets en niemand
het lang zonder haar uit kan houden.
Ze weet dat iedereen terugkeert.
En dit nu al is gebeurd.

Ze weet dat het hele gebeuren
dat leven heet
een droom is van ikken die
verlangen naar zichzelf zijn en naar iemand zijn
zonder te weten dat ze de liefde zelf zijn!

NB Dit is er één uit een reeks verhaaltjes en gedichten die ik  tijdens deze zomermaanden deel. Ter inspiratie in deze tijd van verwarring en verandering.

Meer informatie over Olette Luitwieler vind je hier.

 

Je hebt vele soorten mensen. En dat maakt het niet gemakkelijk. We willen bij een groep horen en dan sluipt wij/zij denken er al gauw in. “Ons soort mensen” doet dit wel of niet.

Dit gedicht van Toon Hermans maakt het simpel. Overstijgt alle onderscheid tussen mensen.

Ben jij of wil jij één van dat soort mensen zijn?

Weet je, er moeten mensen zijn
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets dat barst van mooiigheid.

Ze roepen van de daken
dat er liefde is en wonder.
Als al die anderen schreeuwen
‘alles heeft geen zin’
dan blijven zij roepen:
‘neen, de wereld gaat niet onder’

Zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin.
Ze zijn een beetje clown.
Eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met een paraplu
I LOVE YOU in het zand.
Omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en OPSTAAN.

Bij dát soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen
BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten

al naar huis zijn gegaan.

De muziek gaat door
de muziek gaat door
en door….

Toon Hermans; het gedicht Er moeten mensen zijn…

Bij dát soort mensen wil ik horen. En jij?

Fijne zomer en zorg goed voor jezelf!

 

NB Dit is er één uit een reeks verhaaltjes en gedichten die ik  tijdens deze zomermaanden juli en augustus deel. Ter inspiratie in deze tijd van verwarring en verandering.

Vragen, heel veel vragen. In tijden van verwarring en verandering zijn er heel veel vragen. Vragen waar niet gelijk antwoord op is.

Of waar heel veel verschillende antwoorden op zijn. En wie weet wat het juiste antwoord is mag het zeggen.

Het onderstaande gedicht van Bette Westera heeft een andere suggestie. Wat kun je nog meer- of anders doen, dan je hoofd breken over vragen op zoek naar een antwoord?

Haar gedicht:

Er zijn vragen

die om antwoord vragen

Er zijn ook vragen

die vragen

om een versje

een gedicht

een schilderij

Vragen

die vragen om iets

wat dartel om ze heen kan

draaien

zoals de aarde

eeuwig om zijn as.

Een mooi gedicht voor de zomer. Iets luchtigs, iets lichts in tijden van verwarring en verandering.

Geniet van de zomer.

Zorg goed voor jezelf!

In deze bijzondere tijden moeten en mogen vele nieuwe zaadjes worden geplant. Persoonlijk en maatschappelijk is het een tijd van verwarring en verandering. Het prachtige gedicht van Esther van Nieukerke deel ik graag met je. Haar ‘advies’ hoe om te gaan met een zaadje is toepasbaar op zaadjes van jezelf of die van een ander.

Deze tijd nodigt uit tot duizenden bloemen laten bloeien. En dat begint met zaadjes planten.

Letterlijk en figuurlijk is vruchtbare grond, liefdevolle aandacht en tijd/ timing belangrijk voor elk zaadje. Koester je dromen, je verlangens, je nieuwe ideeën. En…

Vertel het zaadje niet

Dat het een bloem moet worden
Dat het hard moet werken
Goed moet luisteren
En zich voorbeeldig moet gedragen
Zich moet haasten voordat
De andere bloemen te hoog zijn en,
Boven hem uittorende,
Hem de zon ontnemen

Maak het zaadje niet klein
Door te zeggen dat het maar een zaadje is
Terwijl er een wereld aan bloemen in hem leeft
Vertel het zaadje niet hoeveel het moet drinken
Hoeveel het moet zonnen
Hoeveel het moet groeien
Wat het moet worden

Vertel niet
Dat breken niet de bedoeling is
Dat hij heelhuids aan moet komen
En vraag je dan niet af
Of hij wel de goede kant op gaat
En hoe hij dat zo zeker weet dan

Vraag het zaadje niet
Wat zijn plan is
Welke kleur zijn bloem word
En hoe hij daar gaat komen
Zo hoog
En waar hij denkt
die kleur vandaan te halen
Uit die gele zon? Of de bruine grond?

Vertel het zaadje niet dat hij pech heeft
Verkeerde ouders of
Verkeerde grond
Te weinig regen
Of te veel zon

Vertel het plantje niet dat het niet goed groeit
Te krom te langzaam te raar
Dat de blaadjes er gek uitzien
Of te veel aan een kant staan
Dat hij gek danst
Of geen kans heeft
Slechts om vertrapt te worden
Opgegeten
Opgegeven

En vertel hem uiteindelijk niet
Dat de bloem de verkeerde kleur heeft
Omdat de bloemen om hem heen anders kleuren
Of dat hij verkeerd ruikt
Niet zoet genoeg is of te veel op een ander lijkt
Dat geen vlinder of bij naar hem omkijkt

Vertel het zaadje slechts
Hoe mooi het is
Hoe eigen
Hoe echt

Vertel het zaadje
Dat hij uniek is
Er nooit eentje was zoals hij
En dat dat nou juist zo prachtig is
Dat we zo benieuwd zijn naar
Hoe je groeien zal
En wat je brengen zal en
Dat de aarde je draagt
De zon naar je lacht
En het water je voedt
Dat we blij zijn dat je er bent
Op precies de goede plek
Met precies de goede manier van zijn
Dat de wei nog net wat mooier is
En dat je daar samen zal staan
Met al die anderen
Die net zo prachtig uniek zijn als jij
En precies dat maakt het
Goed

Zachtjes regent het
Op de grond
En er is geen haast
Je voelt vanzelf
Wanneer je breekt en open gaat en
Onthoud
Dat wat je bent nooit vergaat
Hoe je ook groeit of breekt of bloeit
Wees Welkom

Meer over Esther en haar gedichten vind je hier.

 

Er komt een dag,
ergens in het midden van het leven
van iedere vrouw,
dat Moeder Aarde haarzelf
achter ons komt te staan
en haar armen
om onze schouders vouwt en zegt..

Het is tijd

Je hebt nu genoeg op je schouders genomen.
Het is tijd om te stoppen met groeien
naar volwassenheid, naar ouderdom,
en om te beginnen met wilder en wijzer te groeien.

Er wachten nog steeds avonturen op je
en dit keer zul je ervan genieten
door de visie van wijsheid
en het gezelschap van inzicht,
en je zult echt loslaten.

Het is tijd om te stoppen met
de gekte van vergelijkingen
en de bespottelijkheid
van schema’s en gelijkvormigheid,

En te starten met het ervaren
van de vreugdes dat een leven,
vrij van dwang en schuld,
kan brengen.

Ze zal je schouders liefdevol schudden
en je eraan herinneren
dat je je deel hebt gedaan.
Je hebt teveel gegeven,
teveel gezorgd,
teveel geleden.

Je hebt het boek gekocht zoals het was,
en het T-shirt gedragen.

Erger, je hebt de boeien omgedaan
en het gewicht van een lading
die veel te zwaar was voor jouw schouders,
gedragen.

“Het is tijd”: zal ze zeggen…

Laat het los, laat het echt los
en voel de vrijheid van de
frisse, schone ruimtes in jou.
Vul ze met uitvindingen,
liefde en gelach.

Vul jezelf zo vol,
dat je niet langer bang bent
voor dat wat komen gaat.
En in plaats daarvan,
begroet je iedere dag
met de opwinding van een kind.

Zij zal je eraan herinneren
dat wanneer jij de keuze maakt om
je niet langer druk te maken over
wat andere mensen over je denken,
je een nieuw tijdperk in je leven zult ervaren
waarvan je niet wist dat het mogelijk was.

“Het is tijd” zal ze zeggen….

Om een eind of een nieuw begin
van je eigen verhaal te schrijven.

Tijd voor je eigen verhaal geldt voor iedereen

Het kan altijd tijd zijn voor een nieuw verhaal. Dit verhaal van Donna Ashworth is specifiek geschreven voor ouder wordende vrouwen. Echter de avonturen en vrijheid waarover ze schrijft is voor alle leeftijden. Zeker nu collectieve systemen onder druk staan is de uitnodiging om nieuwe keuzes te maken. Om je te herinneren dat er meer mogelijk is dan je je nu kunt voorstellen.

Waar schrijf jij aan: een eind of een nieuw begin?