Gisteren was zo’n dag…. Moe, niet vooruit te branden. Niet fysiek moe maar moe tussen mijn oren. Beetje bizar want ik had geen idee waar het van kwam- en dat weet ik nog steeds niet. Bijzonder was dat ik het van meer mensen om me heen hoorde.
Ik noemde het een zesjes dag- een heel dun zesje, zeg maar een zes min. Ik deed de dingen die gedaan moesten worden maar dat was het dan ook wel.
Voelen en niet denken
Het advies wat je krijgt van velen- ook van mij is om te voelen wat er is. Niet er over te denken maar domweg (of juist heel intelligent) gewoon te zijn met wat er is.
En wat is dat moeilijk! Ik weet niet hoe dat voor jou is?
Gewoon zijn met het gevoel, geen verhalen, geen verklaringen gewoon bewust zijn van wat er gevoeld mag worden. Er de tijd voor nemen, me er aan overgeven.
Voorwaarde voor geluk volgens Erasmus
Ik kwam vandaag een uitspraak tegen die aan Erasmus wordt toegeschreven: ‘De belangrijkste voorwaarde voor geluk is dat je wilt zijn wat je bent.’
Ook als het een zesjes dag is oké zijn met wat ik ben. Geen verhalen of oordelen over mezelf erbij van hoe ik zou moeten zijn, wat ik zou moeten doen want daar word ik alleen maar ongelukkiger van.
Nu ik dit schrijf is het niet helemaal weg maar al wel anders. Dat ik de enige niet ben is toch een soort van gedeelde smart is halve smart. Misschien is het niet van mij alleen maar iets van het collectief, de energie die in de lucht hangt. Ook dan wil het gevoeld worden om te kunnen transformeren.
Ik vul de uitspraak van Erasmus dan ook aan; De belangrijkste voorwaarde voor geluk is dat je wilt zijn wat je bent ook in de mindere momenten.
Heerlijk herkenbaar! Levenskunst op zich: ZIJN met wat IS.
Ja! Dat is de kunst…