We kwamen als een groep vrouwen online bijeen en natuurlijk kwam ook ter sprake hoe een ieder de huidige situatie ervaart.
De een werkt zich te blubber als huisarts maar geniet ook van alles wat er nu wel kan qua samenwerking met andere specialisten.
Nummer twee voelde zich opgesloten. Zoveel ideeën die ze wil uitvoeren maar het mag niet. “Ik heb nu wel lang genoeg binnen gezeten”.
Weer een ander geniet van het thuiswerken. Geen reistijd, lekker in haar eigen sfeer werken. Ondertussen wordt haar hele huis in stukjes en beetjes opnieuw in de verf gezet.
Ieder haar eigen verhaal.
We beleven de impact van het Coronavirus allemaal anders; logisch natuurlijk.
Voor anderen- ook voor mij, is het een tijd van bezinnen. Wat betekent dit, welke betekenis geef ik het, wat en hoe kan ik hier bijdragen, wat wordt ons nieuwe normaal?
Hoe beleef jij de huidige situatie?
Waar wij het allemaal over eens waren is “het is wat het is”.
En dan?
Als je er opstandig, boos, bang of verdrietig van wordt?
Je kunt iets accepteren zonder dat je het er mee eens bent.
In gesprekken met mensen merk ik dat ze een situatie niet kunnen accepteren omdat ze het er niet mee eens zijn.
Met als gevolg een bijna vanzelfsprekende reactie om zich te gaan verdedigen of te gaan vechten tegen “dat wat is”. Verspilde energie die je niet verder brengt.
‘Het is wat het is’; ziekte, dood, thuis werken, geen werk (of vul maar in).
Dat toelaten, dat voelen met al z’n boosheid, verdriet, twijfel en je er aan overgeven dat geeft (uiteindelijk) rust. Het is wat het is.
Het brengt je in een soort van neutrale situatie die je het inzicht geeft in wat je wel of niet kunt veranderen. Je krijgt inzicht in- waar je vóór bent in plaats van tegen.
Vanuit neutraliteit, krijg je meer overzicht, krijg je het inzicht en hopelijk de moed om te veranderen wat je kunt veranderen. Het geeft je de rust om te accepteren wat je niet kunt veranderen.
Wat als je het niet kunt veranderen?
Heb je dan de tools om anders over de situatie te kunnen denken zodat je je ook anders kunt gaan voelen? Kun je de situatie ‘omdenken’?
Kun je een positieve kant vinden aan de situatie?
Kun je het een betekenis geven waar je mee verder kunt?
Biedt het ook kansen?
Zoals één van de vrouwen vertelde over haar “nog op zichzelf wonende vader van 90 en een half jaar die binnen 2 dagen aan Carona was overleden. Zo’n dood gun je niemand zei ze maar ze voelde zich bevrijd. Bevrijd van de zorg van een erg moeilijk man…”
Wat kun je wél veranderen?
Heb je de moed om nee te zeggen als het werk je te veel wordt? Heb je de moed om hulp te vragen als je het alleen niet redt? Heb je de moed om uit je comfortzone te stappen en het eens heel anders te doen?
Niks zo lastig als veranderen terwijl je er niet om hebt gevraagd. Maar we kunnen het allemaal. Anders was je nooit zo ‘groot’ geworden als je nu bent 🙂
En zoals een klein kind leert lopen- met vallen en opstaan, kun jij leren dingen anders te doen. Gewoon kleine stapjes, blijven doen met de focus op je goed willen voelen en op wat je wél wilt.
En na verloop van tijd wordt- wat je nu spannend of moeilijk vindt, jouw nieuwe normaal.
Oude wijsheid
Uit begin 1200 komt dit gebed van Franciscus van Assisi wat het mooi samenvat:
Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen
Geef me de rust om te accepteren wat ik niet kan veranderen
Geef me het inzicht om het verschil tussen beiden te zien.
PS Wat we ook allemaal zeiden? Gelukkig is het wel mooi weer 🌞
Geef een antwoord