Weet je nog dat je heilig in Sinterklaas geloofde? Dat je druk in de weer was met het maken van verlanglijstjes, het uitpluizen van de speelgoedfolders en dromen over wat je allemaal zou krijgen?
En zo rond je 6de, 7de jaar er achter komen dat Sinterklaas helemaal niet bestaat. Wat een teleurstelling…. Gelukkig ben ik de oudste en wist ik iets wat mijn jongere zusjes niet wisten… dat maakte de teleurstelling minder groot.
Ik weet nog hoe ik mijn ouders bewaakt heb die avond en toch stond de mand met kadootjes ineens daar, zonder dat ik mijn ouders heb kunnen betrappen.
Wat we van kleine kinderen kunnen leren.
Kleine kinderen weten heel goed wat ze willen (van Sinterklaas, voor hun verjaardag of gewoon omdat het verlangen in ze opkomt) en gaan er vol voor.
Ze willen niet één snoepje, ze willen de hele zak. Ze willen de grootste, de mooiste ( en ja smaken verschillen), de snelste en vul maar in [ XXX] hebben.
Ze hebben geen weet van onmogelijkheden,
Ze vragen zich niet af hoe het er moet komen.
Ze vertrouwen er op dat het komt.
En dat is precies wat wij meer moeten doen.
Weten wat we willen.
Ons niet druk maken over het hoe- omdat dat zich gaandeweg wel ontvouwt.
Vertrouwen, in blijde verwachting dat het er komt- terwijl wij als volwassen co-creator ons bijdrage leveren; iedere dag een stapje, iedere dag een actie.
Zo simpel? Ja zo simpel en tegelijkertijd zo moeilijk .
Want volwassen worden is de onschuld verliezen, teleurgesteld raken, jezelf beschermen… tegen mensen, situaties, tegen onszelf met onze dromen en verwachtingen. Om nieuwe teleurstellingen, verdriet, verlies te voorkomen.
En dan zeggen we eerst zien, dan geloven.
En hoe het echt werkt is; eerst geloven dan zien…
Geniet van het Sinterklaas feest! En de overige 364 dagen.
Laat een reactie achter