De laatste dagen voor de kerst, bijna oud en nieuw. Een leuke tijd maar vooral ook met veel VERPLICHTINGEN.
En die verplichtingen maken het vaak niet leuk. Het woord verplichtingen betekent: iets dat moet, je bent er toe verplicht. En in hoeverre ben je als volwassen vrouw/man nou verplicht om feestjes te houden, te bezoeken of te organiseren?
In hoeverre ben je verplicht samen met anderen- je ouders of schoonouders, de kerstdagen door te brengen? In hoeverre ben je verplicht om deel te nemen aan de eindejaar borrels en recepties van je werk(relaties)?
We voelen ons vaak verplicht maar het zijn is nog iets anders.
Vanuit gevoel denken we dat we anderen zullen teleurstellen, pijn zullen doen als we niet aan de verplichting voldoen.
Of we voelen de onuitgesproken verwachtingen en denken niet anders te kunnen handelen. Of we denken dat we verplicht zijn om mee te doen aan een activiteit met de collega’s omdat we anders uit de groep vallen.
Maar je verplicht voelen of denken dat je het verplicht bent, kan jezelf én de ander enorm beknotten en stress opleveren.
Als je je uitspreekt over jouw beleving met betrekking tot de verplichting, dan geef je de ander ook de ruimte om zijn of haar beleving (denken, voelen) uit te spreken. En dan kun je het er over hebben.
We doen het allemaal.
We doen van alles omdat we denken dat het zo hoort. We kennen allemaal het gevoel van sociale verplichtingen en we houden het ook met elkaar in stand.
Door het erover te hebben kun je afspreken dat het sinds jaar en dag door jou gemaakte vier-gangen diner met de kerst er dit jaar ander uit komt te zien: bijvoorbeeld minder gangen, taken verdelen, uit eten, of iemand anders die het maakt.
En misschien hoor je van die ander wel dat die helemaal niet zit te wachten op dat vier-gangen diner maar bang was omdat te zeggen: ‘je leek het altijd zo leuk te vinden om te doen…’
Verplichtingen zijn ooit ontstaan én het kan anders!
Dan moet er iemand het lef hebben om de verplichtingen bespreekbaar te maken. Als jij dat bent (goed van je!) een paar tips:
- Praat vanuit jezelf, vanuit de ik- vorm. ‘Ik denk of ik voel’ kan niemand je betwisten, ze kunnen het hooguit anders zien.
- Wees genuanceerd: in toon en in wat je zegt.
- Stel vragen: hoe zouden we het anders kunnen doen?
Geen goed idee blijkt?
Als de ander ‘helemaal fout reageert’ maak dan bewust een keuze: houd de verplichting in stand of niet en accepteert de consequenties.
Je schuift toch aan bij het kerstdiner omdat je de ‘lieve vrede’ belangrijker vind of je bedankt voor de kerstborrel en accepteert dat iedereen er wat van vindt maar daar maak je je niet druk om.
Hiermee neem je 100% verantwoordelijkheid voor jezelf en daarmee kun je met een goed gevoel verder.
Geef een antwoord